Dat een veiligheidsdienst in bestaande en beschikbare informatie neust, is niet zo vreemd: daar zijn het immers veiligheidsdiensten voor. Misschien moeten we ons eens een keer afvragen waarom we in de eerste plaats zoveel informatie over onszelf registreren...

...Op de Brusselse tram haal je je Mobib-kaart boven, waardoor de servers van de MIVB weten waar en wanneer je op- en afstapt. In het treinstation betaal je met je betaalkaart. Zo weet de bank ook meteen dat je ergens naartoe gaat. Waarheen de reis gaat, weten ze pas zo’n twee uur later, wanneer je met diezelfde betaalkaart een ijsje koopt in Oostende. Je verplaatsings- en aankoopgeschiedenis staat dus mooi gedocumenteerd bij de bank. Je zou natuurlijk altijd met de auto kunnen gaan, maar dan wordt je nummerplaat geregistreerd bij het binnenrijden van een andere politiezone. De echte privacygevoelige mensen kunnen nog een urenlange fietstocht overwegen. Niet dat dat veel uitmaakt, want in je broekzak zit een gsm die de hele tijd verbinding maakt met verschillende gsm-masten. Je telefoonprovider weet tot op honderd meter precies waar je bent op welk tijdstip. En als je een smartphone hebt, weten ook Facebook en Google het.

Bovendien wordt al die informatie ook ergens gearchiveerd. De tramchauffeur die vroeger enkel keek of je abonnement geldig is, is stilaan vervangen door een machine die je aanwezigheid op die plek opslaat in een databank. De slimme camera’s voor nummerplaatherkenning houden hun gegevens 30 dagen bij, telecomgegevens moeten volgens een Europese richtlijn tussen de 6 en 24 maanden bewaard blijven...

...Op dit moment worden we dus langs alle kanten bekeken, herkend en geanalyseerd, ook al hebben we daar nooit om gevraagd. Ik kan me ook moeilijk inbeelden dat er gewone burgers vragende partij waren. Hoe komt het dan dat we ons zo in de luren hebben laten leggen?

Alles bij de bron; ZDNet