Instinctief wisten we natuurlijk eigenlijk al wat er allemaal kan. We keken CSI, of volgden Jack Bauer in 24. Of we lazen Blacklist van Brad Thor, die in 2012 met akelige precisie beschreef wat Edward Snowden later over de NSA zou onthullen. (Lezen!) Tappen, hacken, peilen, gebruik en misbruik van alle vormen van (meta-)data, real-time beschikbaar; in de strijd tegen terreur, schurkenstaten, en de stinkendrijke criminele untouchables van de 21e eeuw, en ter bescherming van 'onze jongens en meisjes' in oorlogsgebied, of in actie tegen piraterij.

We namen het tot ons als fictie, we zagen het romantisch sausje, maar ik denk dat velen onbewust de onderstroom accepteerden: inlichtingen-, veiligheids- en opsporingsdiensten halen tegenwoordig allerlei fratsen uit, maar ik heb niets te verbergen. Geheime diensten waren het domein van specialisten en complotdenkers, privacy was voor ict-gekkies en alu-hoedjes, en de discussie over grondrechten in het digitale tijdperk voor stoffige geleerden.

Edward Snowden bracht daar wereldwijd verandering in, door de domino-reeks van onthullingen uit NSA-dossiers. De niet te bevatten, ongekende omvang van dataverzameling, op alle mogelijke manieren... Stranger than fiction. Hoewel - in Nederland wilde dat debat maar niet van de grond komen, niet echt. Het voorgenomen gebruik van je persoonlijke gegevens door een bank als ING maakt bij een groot publiek meer los dan lastig te doorgronden werkelijkheden achter schotels in Burum.

Misschien ben ik een a-typische Nederlander. ...ik heb ook grote aarzelingen op inbreuken op het moderne briefgeheim. Ik wil niet dat iemand mijn e-mails kan lezen, m'n sms-verkeer met mijn liefde kan volgen, achteraf mijn contact met bronnen kan traceren. Ik wil niet dat de overheid ergens een dossier van mij bijhoudt, met data die openbaar beschikbaar zijn, dan wel data die worden gevorderd. Niet als ons land niet op ontploffen staat, en al helemaal niet zonder toereikende democratische controle.

Alles bij de bron; RTL