Het is een risico om al je gegevens met één sleutel te beveiligen, óók als het een vingerafdruk of irisscan is. 

Complexe wachtwoorden zijn lastig te onthouden. Daarom gebruiken we nog te vaak dezelfde, soortgelijke en te korte wachtwoorden om in te loggen op verschillende websites. Probleem is dat we het hackers daarmee wel erg makkelijk maken om ons te bestelen.

Dat dat inderdaad op grote schaal gebeurt, is bekend. Zo toonde RTL aan dat je op de zwarte online-markt voor een euro een Bol.com account kunt kopen. Gehackte webwinkelaccounts, e-mailaccounts en game-accounts gaan daar als warme broodjes over de toonbank. 

Techbedrijven hebben intussen alternatieven bedacht voor het wachtwoordprobleem. Biometrische gegevens worden steeds vaker gebruikt als alternatief: op basis van het patroon van uw iris of uw vingerafdruk controleert de computer of u wel écht bent wie u zegt dat u bent. Biometrische gegevens zijn niet alleen lastiger te kraken, maar ook makkelijk in gebruik. 

Het inzetten van unieke lichaamskenmerken om de digitale wereld veiliger te maken is slim en innovatief. Maar er is een keerzijde. Uw vingerafdruk is namelijk altijd hetzelfde. Dat is gemak en gevaar in één. Eén enkel patroon, uw vingerafdruk, als toegangscode voor al uw accounts en abonnementen is alsof je maar één sleutel hebt voor je huis, fiets en kluisje. Het is fijn om op maar één sleutel te hoeven letten, maar wat als die in verkeerde handen valt? Zijn we in de fysieke wereld nog redelijk alert op zakkenrollers en inbrekers, in de digitale wereld laten we de veiligheid maar wat graag over aan anderen. We verwachten dat overheden en bedrijven onze persoonlijke gegevens op het hoogste niveau beveiligen. Maar hoeveel datalekken moeten nog worden gepubliceerd voor we doorhebben dat geen enkele technologische beveiliging honderd procent waterdicht is?

Alles bij de bron; NRC