Ah, de gouwe ouwe trouwe. De vaste waarde in het debat. Al moet ik zeggen dat ik het de laatste twee jaar minder en minder frequent tegenkom. Misschien heeft dat wel iets te maken met Edward Snowden. Die antwoordde ooit de legendarisch geworden quote: ‘Arguing that you don’t care about the right to privacy because you have nothing to hide is no different than saying you don’t care about free speech because you have nothing to say.’ De man had er duidelijk wat langer over nagedacht.
Ook populair en handig om in je vragen arsenaal te hebben:
–> Mag ik even je kredietkaartgegevens dan?
–> Wat is je wachtwoord?
–> Kan ik even in je fotoalbum duiken?
–> Waarom doe je dan ’s avonds de gordijnen toe? Of je deur op slot?
–> Kan je me dan even de chathistoriek met je nieuwe vriend(in) sturen?
–> Wanneer was je laatst bij de dokter? En waarom?
–> Welke ziektes had je al allemaal?
…
En ja, natuurlijk heeft iedereen wél iets te verbergen. Dat is normaal.
Maar stel nu, stél, dat ze echt, maar écht, helemaal níéts te verbergen hebben. Wel, dan mag je hen ofwel verdenken van een heel saai leven, ofwel van een naïeve leugen. Het argument dat ze ‘niks te verbergen hebben’ werkt namelijk enkel in een status quo-situatie, en dat, dát is pas een pure illusie. Onze maatschappij evolueert continu (denk aan de hele abortusdiscussie die in 2020 voor de zoveelste keer actueel was). We weten niet welke waarden en normen — die vandaag geen probleem opleveren — binnen vijf, tien of twintig jaar nog aanvaardbaar zijn. Welke religie men aanhangt. Of men Vlaams-nationalist is. Of net links. Of men politiek kritisch is op Twitter.
De volgende keer dat je iemand hoort zeggen dat ze ‘niks te verbergen hebben’, moet je hen er misschien even aan herinneren dat niemand over een glazen bol beschikt. Of men nu rechts of links is, homo of hetero, zwart of wit, jong of oud: we hebben allemaal wél iets te verbergen. Als het vandaag niet is, dan wel morgen.
... laten we even teruggaan naar de basis van privacy, en waarom ‘ik heb niets te verbergen’ gewoon een gebrekkig argument is. En wel om deze drie redenen:
- Privacy draait níét om het verbergen van informatie, maar om het beschermen van data en privé-informatie.
- Privacy is een fundamenteel mensenrecht, en je hoeft aan niemand te bewijzen waarom dat niet zo zou zijn.
- Het verlies van, of gebrek aan, privacy creëert aanzienlijke schade.
Onderzoekers aan het Massachusetts Institute of Technology hadden genoeg aan vier ‘vague pieces of information’ (zoals de data en locaties van vier verschillende aankopen) om maar liefst 90% van de mensen in de dataset terug te identificeren. Holy cow! En het was niet zomaar een steekproefje: de dataset bevatte drie maanden aan kredietkaarttransacties van 1,1 miljoen consumenten.
Alles bij de bron; BusinessAM