Ah, de gouwe ouwe trouwe. De vaste waarde in het debat. Al moet ik zeggen dat ik het de laatste twee jaar minder en minder frequent tegenkom. Misschien heeft dat wel iets te maken met Edward Snowden. Die antwoordde ooit de legendarisch geworden quote: ‘Arguing that you don’t care about the right to privacy because you have nothing to hide is no different than saying you don’t care about free speech because you have nothing to say.’ De man had er duidelijk wat langer over nagedacht.
Ook populair en handig om in je vragen arsenaal te hebben:
–> Mag ik even je kredietkaartgegevens dan?
–> Wat is je wachtwoord?
–> Kan ik even in je fotoalbum duiken?
–> Waarom doe je dan ’s avonds de gordijnen toe? Of je deur op slot?
–> Kan je me dan even de chathistoriek met je nieuwe vriend(in) sturen?
–> Wanneer was je laatst bij de dokter? En waarom?
–> Welke ziektes had je al allemaal?
…
En ja, natuurlijk heeft iedereen wél iets te verbergen. Dat is normaal.
Maar stel nu, stél, dat ze echt, maar écht, helemaal níéts te verbergen hebben. Wel, dan mag je hen ofwel verdenken van een heel saai leven, ofwel van een naïeve leugen. Het argument dat ze ‘niks te verbergen hebben’ werkt namelijk enkel in een status quo-situatie, en dat, dát is pas een pure illusie. Onze maatschappij evolueert continu (denk aan de hele abortusdiscussie die in 2020 voor de zoveelste keer actueel was). We weten niet welke waarden en normen — die vandaag geen probleem opleveren — binnen vijf, tien of twintig jaar nog aanvaardbaar zijn. Welke religie men aanhangt. Of men Vlaams-nationalist is. Of net links. Of men politiek kritisch is op Twitter.
De volgende keer dat je iemand hoort zeggen dat ze ‘niks te verbergen hebben’, moet je hen er misschien even aan herinneren dat niemand over een glazen bol beschikt. Of men nu rechts of links is, homo of hetero, zwart of wit, jong of oud: we hebben allemaal wél iets te verbergen. Als het vandaag niet is, dan wel morgen.
... laten we even teruggaan naar de basis van privacy, en waarom ‘ik heb niets te verbergen’ gewoon een gebrekkig argument is. En wel om deze drie redenen:
Alles bij de bron; BusinessAM
Onvermoeibaar werkt Jan Holvast (79) aan zijn levenswerk: het vastleggen van alles wat in de Nederlandse geschiedenis met privacy te maken heeft. De noodzakelijke bescherming van dat recht én (vermeende) schendingen ervan staan anno 2020 volop in de schijnwerpers. Niks nieuws onder de zon, zegt Holvast. In zijn pas verschenen ’Kroniek van de Privacydiscussie’ - een dikke pil van 850 bladzijden die het onderwerp tot aan de jaren negentig behandelt - toont hij aan dat de geschiedenis zich keer op keer herhaalt.
Jan Holvast heeft niet zo veel op met de kortingskaart van de supermarkt om de hoek, in zijn woonplaats Landsmeer. Hij heeft er stevige discussies over met de supermarktmanager en met het hoofdkantoor, maar de kaart neemt hij niet. Hij zit niet op Facebook, Twitter, Instagram of andere sociale media, hij heeft een oude telefoon waarmee hij kan mailen en sms-en, maar beslist niet whatsappen. Het is niet dat hij zich te oud voelt om zich aan zulke communicatiemiddelen over te geven. Hij vindt gewoon dat jan en alleman niet alles van hem hoeft te weten. Ook de overheid niet.
We moeten ons digitale lot niet uit handen geven en we moeten als democratische burgers onze digitale toekomst zelf bepalen. In een manifest heeft het Rathenau Instituut tien ontwerpeisen geformuleerd voor de digitale samenleving van de toekomst. Veel daarvan betreffen onze privacy, aldus het manifest.
‘De fysieke en digitale wereld raken meer dan ooit met elkaar verknoopt. Dat roept urgente maatschappelijke en politieke vragen op’. Die ‘immersieve’ technologie kan immers op twee manieren worden ingezet: met goede en met kwade bedoelingen. En dat gaat het over anonimiteit en inbreuken op privacy en veiligheid. ‘Als we niet uitkijken, zijn er binnenkort tal van toepassingen beschikbaar waarmee bedrijven, overheden en burgers je anonimiteit zomaar kunnen opheffen’.
Alles bij de bron; Cops-in-Cyberspace
Uit eenonderzoek, dat werd afgenomen bij 1.015 Belgen in het bezit van een smartphone, blijkt dat de gemiddelde Belg 17 apps op zijn smartphone heeft. In Vlaanderen behoren Facebook en de NMBS tot de populairste apps.
In deze digitale wereld blijft privacy echter een belangrijk aandachtspunt. Bijna 6 op de 10 Belgen willen online geen persoonlijke data delen. Ze hebben weinig moeite met hun voornaam, geslacht, nationaliteit en vrijetijdsbesteding, maar gegevens delen die veeleer een privékarakter hebben, zoals familienaam, adres of inkomen, ligt veel moeilijker.
Opvallend: hoe commerciëler de sector in kwestie, hoe wantrouwerig de Belg wordt over zijn privacy. De Belg is wel vragende partij om meer verrichtingen online te kunnen, zolang zijn privacy niet in het gedrang komt.
Alles bij de bron; Knack
Wie net als ik in Nederland is geboren, zou bijna vergeten dat echte vrijheid over veel grotere dingen gaat dan over vrij zijn om te kiezen of je thuis werkt of op kantoor. Dat het gaat over echt vrij – en dus echt zelf en autonoom – kunnen beslissen over wat u zelf een zinvol leven vindt.
Grondrechten beschermen die vrijheden. Grondrechten zoals het verbod op discriminatie, het recht om te zeggen wat we vinden, om politiek actief te zijn, om te geloven wat we willen en dat wat privé is, ook echt privé blijft. En als je je daar niet bewust van bent, kan dat zelfs heel ongemerkt. Dat kan ons terug brengen naar zeer onvrije tijden.
Wanneer het om de bescherming van persoonsgegevens gaat, hebben we het voor het gemak vaak over ‘privacy’. Persoonsgegevens – zoals uw financiën, denkniveau, geaardheid, gezondheid en culturele achtergrond – zeggen heel veel over u en hoe u uw leven inricht. Het recht op bescherming van onze persoonsgegevens loopt dus als een rode draad door ál onze grondrechten.
Doordat steeds meer in ons leven digitaliseert, staan uw gegevens in heel veel bestanden. Bij de bank, de dokter, de politie, de gemeente... noem maar op. Ook wordt veel wat u online leest, deelt, zoekt en koopt gevolgd door tientallen, soms zelf honderden, nieuwsgierige instanties en bedrijven. Die u vaak onbewust – bijvoorbeeld via cookies – toestemming heeft gegeven om u te volgen.
Organisaties kunnen de continue stroom van persoonlijke informatie gebruiken om uw gegevens – geheel automatisch en met de snelheid van het licht – te analyseren om u daarmee als persoon in een profiel te kunnen plaatsen. En ja, dat kan heel relevant zijn, dat begrijp ik. Maar wat als het systeem vóór u gaat bepalen welk nieuws, welke aanbiedingen en welke informatie u te zien krijgt? En vooral welke niet? Wat doet dat met uw beeld van de wereld?
Het goede nieuws is dat u gelukkig veel kunt doen om uw persoonsgegevens te beschermen. Bijvoorbeeld door gebruik te maken van uw privacyrechten. U zult verbaast staan hoe vaak u dan leest dat uw gegevens worden gebruikt om een profiel van u te maken of om er geld aan te verdienen door uw data te verkopen.
Maak dan bewust de afweging of u het waard vindt om (deels) met uw persoonsgegevens te betalen. Zodat u zelf over uw gegevens gaat. En daarmee over úw vrijheid.
Alles bij de bron; AutoriteitPersoonsgegevens
Slechts 9 procent van de Nederlanders maakt zich zorgen over een datalek of cyberaanval als ze thuiswerken, zo blijkt uit de Unisys Security Index van 2020.
De jaarlijkse veiligheidsbarometer laat zien dat Nederlanders wél erg beschermend zijn over hun privédata en niet willen dat een organisatie toegang heeft tot hun data of dat deze hun data verkoop. Het merendeel van de Nederlanders is hooguit bereid om privédata te delen met de politie als het om een noodgeval gaat.
Nederlanders zijn niet happig op het delen van biometrische data om hun identiteit te verifiëren. Zo wil de helft van de Nederlanders hun stem niet delen om hun identiteit te verifiëren. Ook gezichtsherkenning wordt door 41 procent afgewezen als verificatiemiddel. Een vingerafdruk wordt door 39 procent afgekeurd en een irisscan door 43 procent.
Alles bij de bron; Emerce
Facebook moet zijn miljoenen Nederlandse gebruikers financieel compenseren voor het jarenlang schenden van hun privacy. Dat eisen de Consumentenbond en de Data Privacy Stichting (DPS), die een claimzaak beginnen tegen Facebook en mensen oproepen zich daarbij aan te sluiten.
Volgens de Consumentenbond en DPS draait de Nederlandse zaak om privacyschendingen tussen 2010 en 1 januari 2020. ,,Facebook verzamelde op grote schaal gegevens van gebruikers die zij als privé mochten beschouwen’’, verklaart Consumentenbonddirecteur Sandra Molenaar. ,,Zij wisten niet dat Facebook die info doorspeelde aan adverteerders en appmakers. Het privacybeleid van Facebook was hierover onvoldoende duidelijk, inconsistent en onnodig moeilijk.’’
De belangenclubs eisen allereerst financiële compensatie voor iedere gebruiker die aan de claimzaak meedoet. Het sociale medium moet verder zijn gedrag beteren en ook transparanter opereren. ,,Er moet een einde komen aan dit soort privacyschendingen. Facebook moet verder glashelder zijn in zijn communicatie naar gebruikers. Die moeten de volledige controle over hun gegevens hebben.’’
Alles bij de bron; AD
Ruim twee jaar na de introductie van de AVG peilen we in hoeverre onze samenleving privacy nu omarmd heeft en waar we nog puntjes op de i moeten zetten. Daarnaast wilden we wel eens weten wat de waarde is van Privacy.
De Technoloog sprak deze week over privacy met Frank Koppejan omdat hij ver voor de introductie van de AVG al doorkreeg dat de manier waarop bedrijven met de privacy van klanten om dienen te gaan niet eenduidig is. Nu, zes jaar later, is hij nog steeds bezig bedrijven te helpen de AVG juist de interpreteren. Om het gemakkelijk voor alle partijen te maken heeft hij ook een saas oplossing: privacy as a service.
We spreken uitgebreid over hellende vlakken. Het ont-Googlen van Herberts Chromebook. De corona-app en privacy komt natuurlijk aan bod. Privacy by design mag niet ontbreken en de data-kluisjes, wanneer gaan we die nu eindelijk krijgen.
Alles bij de bron; BNR
...In Nederland is Azië het angstbeeld. Aleid Wolfsen, voorzitter van de Autoriteit Persoonsgegevens, vindt dat de coronacrisis geen ‘opmaat mag worden naar een bigbrothermaatschappij’. Een maand later doet hij er een schepje bovenop: ‘We willen niet over een paar maanden wakker worden in een samenleving met een soort Chinese toestanden, waarin de werkgever voortdurend met je meekijkt en zelfs je zorggegevens kan inzien en daaraan allerlei consequenties kan verbinden.’ Aanleiding voor deze zorg om ‘Chinese toestanden’ waren berichten dat Nederlandse werkgevers de lichaamstemperatuur van hun werknemers opmeten voordat zij naar binnen mogen.
Dergelijke waarschuwingen klinken logisch. Of slaan Nederlanders door in de waarde die ze hechten aan persoonlijke gegevens, ook als de inzet ervan misschien kan helpen bij een effectieve bestrijding van een pandemie?..
...Europeanen vinden privacy misschien wel té belangrijk, denken de Hongkongse filosofen Yuk Hui en Pak-Hang Wong. Om het verschil tussen Aziatische en westerse ideeën over privacy te kunnen begrijpen, zeggen Wong en Hui, moeten we eerst 2500 jaar terug in de Aziatische geschiedenis. Toen legde de Chinese filosoof Confucius de fundering voor wat nu nog steeds het dominante denken is in China, Korea, Singapore en Japan. Wie je als mens bent, definieer je niet in je relatie tot God of tot jezelf, maar in relatie tot de mensen om je heen.
In westerse landen is het al sinds de Oude Grieken gebruikelijk om in termen van ‘privé’ en ‘publiek’ te denken. Daar ligt het zaadje van de westerse ideeën over privacy. In de Aziatische geschiedenis komt het onderscheid tussen ‘privé’ en ‘publiek’ nauwelijks voor, zegt Hui.
Wong hoopt als technologie-ethicus vooral dat de twee waardensystemen met elkaar ‘in gesprek’ gaan, zodat Aziatische landen kunnen leren van Europese en vice versa. Maar hij blijft licht sceptisch over de mate waarin de culturen zich aan elkaar zullen aanpassen, na zo’n lange geschiedenis van denken. Zeker de situatie in China stemt Wong somber. Het land wil een ‘eigen internet’ bouwen, legt hij uit, volledig afgeschermd van westerse websites. ‘Dat bevordert het gesprek natuurlijk niet.’
Alles bij de bron; Volkskrant [Long-Read]
In de plannen voor na de coronalockdown zijn maar weinig zaken heilig. Plannetjes, proefballonnetjes en noodgrepen van werkgevers, winkels, horeca of overheid laten vooral zien hoe wanhopig we proberen de crisissituatie sneller achter ons te laten dan wellicht verantwoord is.
Privacy en rechten liggen van alle kanten onder vuur, ook vanuit de overheid. De kabinetsplannen om in recordtijd corona-apps te ontwikkelen, vielen al door de mand vanwege openlijke en verborgen privacyzonden bij de opzet en ontwikkeling ervan. En deze week zei Onderwijsminister Ingrid van Engelshoven dat studenten moeten accepteren dat ze digitaal worden gevolgd bij online examens. “In deze tijd moet iedereen soms dingen accepteren die we minder prettig vinden.” Dat is dezelfde overheid die nog geen twee jaar geleden pal stond voor strengere Europese privacyregels.
Aan alle kanten wordt aan verworvenheden getornd. Wie aan de Zuidas flexkantoor Tribes binnenstapt, wordt door een warmtecamera onder vuur genomen. Is de temperatuur te hoog, ‘dan wordt men verzocht huiswaarts te keren’. Wie bezwaar maakt, wordt op verzoek nog eens getemperatuurd. Volgens de topman van Tribes is het toegestaan, omdat er geen gegevens worden opgeslagen en slechts de temperatuur wordt getoond.
Aleid Wolfsen van privacywaakhond Autoriteit Persoonsgegevens (AP) denkt daar heel anders over; “Een ondernemer mag geen dokter spelen. Dit is een ernstige overtreding van de privacywet. Als dit gebeurt, zullen we handhaven. Vaak denken werkgevers dat ze dit wel mogen als ze toestemming krijgen, maar in een arbeidsrelatie is geen sprake van gelijkwaardigheid. Een werknemer kan zich onder druk gezet voelen om toestemming te geven.”
In het coronakantoor dat een vastgoedadviseur aan de Zuidas heeft ingericht, kan met sensoren worden gezien of er niet te veel mensen bij de koffieautomaat staan. “In het volgen van mensen zitten best gevoeligheden,” erkent de bedenker. “We doen het op vrijwillige basis en zien alleen de stromen, niet de mensen zelf.”
“Natuurlijk willen we allemaal zo snel mogelijk weer aan het werk. Maar we willen niet over een paar maanden wakker worden in een samenleving met Chinese toestanden, waarin de werkgever voortdurend met je meekijkt, zelfs je zorggegevens kan inzien en daaraan allerlei consequenties kan verbinden.” aldus Wolfsen.
Alles bij de bron; Parool