Aangemoedigd door de politie filmen we in Nederland massaal de straat en ontstaat er een collectieve massasurveillance. Bij het uitlaten van je hond is het wel erg gezellig met die dame of heer uit de buurt en een flauw vermoeden is al voldoende voor het ontstaan van een buurtsoap.

Ondanks initiëel protest zijn de cameradeurbellen al jaren uitgerust met gezichtsherkenning. Een beetje handige programmeur uit de buurt bouwt er zelf een applicatie bij en legt voor de hele buurt vast wie de hond uitlaat. Alle beelden worden opgeslagen in de cloudsystemen van de fabrikanten, waarbij het maar de vraag is wat ze daar werkelijk mee doen.

De deurbellen zijn eenvoudig te hacken, dus ook voor geïnteresseerde Chinezen en Russen die gezichten willen kunnen herkennen. Dan is er nog de politie die de beelden kan vorderen, waarmee je naam en adres in een strafzaak terecht kan komen.)

Met de angstpromotie van fabrikanten en gebrek aan handhaving lijkt een ‘nieuw normaal’ te ontstaan. Het mag misschien wel niet, maar er wordt niet gehandhaafd en wie doet er nou moeilijk over? De politie zeker niet. In Nederland barstte een maatschappelijke discussie hierover de afgelopen weken los.

Doordat de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) zich van de rechter mag beroepen op een tekort aan capaciteit, draaien burenruzies uit op rechtszaken en worden overtreders amper aangepakt. Krijgen we de AP wel zo ver om fatsoenlijk te gaan handhaven, dan zijn we er nog niet.

Als er komende zomer ineens een drone boven je achtertuin hangt, dan voel je je bespied, ongeacht of er werkelijk gefilmd wordt. Het panopticum dat de drone creëert is de werkelijke inbreuk op je privéleven. Een software-instelling in de camera verandert daar niets aan. Ook de AP erkent dit probleem, maar kan een ‘dummy camera’ niet verbieden.

Is de camera niet langer op de straat gericht, dan is er nog de kwestie ‘pakketbezorger’. Van iedereen die aan de deur komt wordt het gezicht gearchiveerd, geanalyseerd en eventueel geïdentificeerd. Als eigenaar van de camera heb je een informatieplicht, maar bij de meeste camera’s ontbreekt die sticker. Ben je gefilmd? Dan moet de eigenaar die beelden met je delen of ze verwijderen als je daarom vraagt.

Het project ‘Shutterring‘ (een schuifje voor je deurbelcamera) lijkt vooral een ludiek concept, maar is wellicht de enige doeltreffende oplossing voor het bovenstaande. En hebben de cameradeurbellen straks allemaal een ‘shutterring’, dan staan de overgebleven beelden nog steeds in de cloudsystemen van Amazon en Google. Massaal accepteren we die gebruiksvoorwaarden en dan hopen we dat de fabrikanten zich daaraan houden. Een veel betere oplossing is om alle beelden en data te verhuizen naar een persoonlijke, beveiligde omgeving van de eigenaar van de camera.

De totale oplossing vraagt handhaving, regulering en aanpassing van technologie. ‘Shutterring’ als standaard op iedere camera zou een bijzonder doeltreffende, effectieve en eenvoudige deeloplossing zijn. Het grootste voordeel: de fabrikanten heb je daar niet voor nodig. Voor het creëren van data-soevereiniteit en een andere rol voor fabrikanten zullen we wat meer werk moeten verzetten.

Privacy First is sinds begin dit jaar onderdeel van het nieuwe ‘Consortium Slimme Deurbellen’, waarin het vraagstuk en oplossingen onderzocht gaan worden. Website volgt.

Alles bij de bron; PrivacyFirst