Permanente bewoners van een vakantiepark in Coevorden werden maandenlang in de gaten gehouden, en kregen boetes. Bewoners liggen er wakker van, waar moeten ze dan heen?

Het echtpaar Jongeneel wist al wel, via de groepsapp, dat er handhavers op het vakantiepark rondliepen. Spiedend over de paden, turend vanuit hun auto bij de ingang van het park – eerst een zilverkleurige Kia, later een Volvo – om te controleren of mensen er tegen de regels in permanent zouden wonen.

Maar dat ze 36 dagen lang waren geobserveerd, soms meermaals, daar kwamen Jaap en Maria pas achter toen ze vorig jaar van de gemeente een brief ontvingen. „Onze toezichthouder heeft een rapport opgesteld waaruit blijkt dat…”

Een totale schok. Ook omdat ze kennelijk waren achtervolgd tot aan het station van Coevorden – ‘om vervolgens om 8.50 uur het perron op te lopen’ (5 maart) – en ze de handhavers zelf nooit hadden opgemerkt. Ja, éénmaal, toen Maria de hond uitliet en ze dacht ‘oh, dat zijn ze’ waarna ze zelfs van hen nog een filmpje had gemaakt – ‘mevrouw maakt een foto/filmpje van ons’ (22 mei, 8.35 uur).

‘De verborgen parel’, prijkt op de toegangspoort naar vakantiepark Ermerstrand in het Drentse Coevorden. De parel van Ermerstrand moet opgepoetst, vindt de gemeente. Niet dat er nou veel criminaliteit is of – zoals je over vakantieparken wel eens hoort – sneue types verblijven. Integendeel. 

Maar de gemeente Coevorden heeft met Ermerstrand juist grootse plannen. Een luxe vakantieresort dat het toeristisch niveau van de hele omgeving optilt. Geen woningen maar jaarlijks honderdduizenden extra overnachtingen, daar zouden ook de lokale horeca en de lokale supermarkt en de lokale belastingkas en ja, heel Coevorden van profiteren.

Alleen, het schiet niet op. Vanwege al die chaleteigenaren die permanent op het park wonen. Illegaal, volgens het bestemmingsplan. 

In 2022 was er op het park een grote politieactie – door de gemeente „ophaaldag” genoemd, bewoners noemden het een „klopjacht” – waarbij op deuren werd geklopt en bewoners was gevraagd zich te identificeren. Daarna stuurde de gemeente handhavers naar het park om te controleren op illegale bewoning. Die mogen op grond van bijzondere bevoegdheden bewoners vragen stellen, documenten inzien en hun aanwezigheid nagaan.

En zo keken ze maandenlang waar licht brandde en wie ’s ochtends zijn chalet verliet naar werk. Waarna 33 chaleteigenaren per brief van de gemeente te horen kregen dat ze zes maanden tijd hadden om een andere woning te vinden. En wie daar niet aan had voldaan kreeg een last onder dwangsom opgelegd: 15.000 euro boete. Dat was vorig jaar.

De gemeente volhardde, maar de bewoners ook. De meesten zijn gebleven, desnoods ondergedoken in hun eigen chalet. Ze gaan de strijd aan, woedend en vol onbegrip. Want wilde de landelijke overheid niet juist het woningtekort aanpakken door bewoning op vakantieparken toe te staan? En waarom zit de gemeente hén zo op de huid terwijl de eigenaren met een gedoogbeschikking met rust worden gelaten?

En wat te denken van het recreatiepark aan de overkant van de plas? Ermerzand, dat in tegenstelling tot hun eigen park wél over toeristische voorzieningen beschikt, zoals een zwembad, een tennisbaan en minigolf, maar waar de gemeente met hulp van Vitale Vakantieparken de illegale bewoning juist wil legaliseren om er een ‘woonpark’ van te maken. Waarom daar wél?

....„Ik ben er op het moment niet hoor.” Onder de toegangspoort van Ermerstrand kijkt een bewoner schichtig om zich heen. Geen handhaver te bekennen dus hup, over de stille paadjes naar binnen bij een chalet waarvan de gordijnen gesloten zijn. „Officieel zijn we weg.” Verlicht door een kaars wacht haar partner. Best gezellig, dat scheelt. „Maar dat het moet…”

Het stel heeft zelfs een andere auto overwogen, om de handhavers te misleiden die willen aantonen dat ze er permanent wonen. „Maar kijk” – zij toont een brief, doorgestuurd in de groepsapp – „nu wil de gemeente ook dat we de meterstanden doorgeven. En anders 1.750 euro boete.”

Dat gespied van de handhavers „kruipt in je hoofd”, zeggen de bewoners van Ermerstrand. Laatst nog vloog een drone over het park en ze dachten: het zal toch niet? En op de rotonde: rijdt die vent nou achter me aan? Het maakt paranoïde, sommigen ervaren fysieke klachten en meerdere bewoners vertellen dat ze sindsdien aan de slaapmedicatie zijn.

„We liggen verdorie wákker van die handhavers”, zeggen Jaap en Maria Jongeneel in hun chalet.

Het echtpaar voelt zich gesterkt door de recente ontwikkelingen. Zo oordeelde in november een onafhankelijke bezwaarcommissie van de gemeente dat permanente bewoning op Ermerstrand volgens het bestemmingsplan weliswaar illegaal is, maar dat de gemeente met haar handhaving onvoldoende rekening houdt met de landelijke discussie en met „de menselijke maat”. En half januari besloot het gemeentebestuur de handhaving deels te pauzeren, na een oproep van de minister om nu eerst landelijk te bepalen onder welke voorwaarden parkbewoners in aanmerking komen voor een persoonsgebonden beschikking.

Wonen zij niet juist precies zoals het kabinet het zou willen, vraagt Maria Jongeneel zich af. Dat liet ze laatst ook aan de handhavers weten, in een handgeschreven brief. Dat Jaap en zij achttien jaar geleden beiden twee grote huizen achterlieten om samen in dit chalet kleiner te gaan wonen. En inmiddels verleent ze mantelzorg aan haar man, sinds een herseninfarct hem trof. En waar moeten ze dan heen? „Achteraan aansluiten in Ter Apel?”

Alles bij de bron; NRC [inloggen voor het hele artikel is noodzakelijk]