‘Ook ik heb zo mijn kleine ergernis’, schrijft een 76-jarige lezer uit Assen. Laatst nog toen ze een broek wilde kopen. Bij de kassa wachtte haar een heus kruisverhoor:

“Heeft u een klantenkaart?”
“Nee.”
“Wilt u er een?”
“Nee.”
“Maar dan kunt u geen punten sparen.”
(Zucht)
“Mag ik uw e-mailadres?”
(Nee. Oké, vooruit.)
“En uw postcode?”

Pats. Boem. Paukeslag. 1-0 voor de kassamedewerker, die deze klant met een paar simpele vragen op effectieve wijze haast knock-out wist te slaan. En dat onder het mom van klantenbinding.

‘Ik wil gewoon een broek kopen’, stelt de lezer, ‘geen levenslange verbintenis aangaan met winkelketens door middel van dagelijkse mails en nieuwsbrieven. Gewoon. Een. Broek’. Ze heeft een punt. Want is zo’n afgedwongen klantenkaart wel zo klantvriendelijk? Of is het een prille vorm van trumpiaans machtsvertoon: wie zich niet schikt, heeft een probleem.

De ergernis van de lezer reikt verder. ‘Bij Kruidvat kun je zonder klantenkaart net zo goed meteen je aanbiedingen verscheuren. En bij Lidl kijken ze je meewarig aan als je hun app niet hebt, alsof je een verdwaalde holbewoner bent.’ En, vraagt ze zich daarnaast af, wat moeten ze met die postcode? ‘Komt de winkelmanager me persoonlijk bedanken voor mijn trouwe dienst?’

Goed idee, dat laatste!  Al heeft de lezer uit Assen daar waarschijnlijk geen boodschap aan. Ze wil gewoon een broek. En vooral haar privacy.

Alles bij de bron; Trouw